Coachtraject voor kinderen en jongeren

Je was net van plan om die heerlijke serie op Netflix te kijken als Mila (13) weer verdrietig voor je staat. Dat vermoeide koppie met donkere kringen onder d’r ogen neemt niks meer op. Soms heb je gewoon medelijden met d’r, dat schoolwerk put haar volledig uit. Ze doet ook zo haar best om het goed te doen. Door de hoeveelheid huiswerk raakt ze helemaal gestresst en ze blokkeert regelmatig omdat ze geen overzicht meer heeft. ‘Wat kost school Mila de laatste tijd een hoop energie!’ Je gunt haar lekker een week rust, ‘wanneer is het weer vakantie?’ En jij hebt er ondertussen ook een extra taak als huiswerkbegeleider bij, lijkt het wel… Een avondje voor jezelf, wat was dat ook alweer?

Als hij lekker buiten speelt, tv kijkt of gamet, is er niks aan het handje. Maar zodra bedtijd nadert, wordt Sven (8) onrustig. Hij gaat tijd rekken, treuzelen en blijft maar aangeven dat ‘ie niet moe is terwijl zijn oogleden al bijna op z’n knieën hangen. Overdag was hij zo actief, dat het lijkt of hij nog niet klaar is met de dag.  Hij staat sowieso vaker aan dan uit. Het lijkt ook wel alsof hij niet voldoende zijn eigen grenzen voelt. En bij vriendjes heeft hij daar ook wel wat moeite mee waardoor ze niet altijd meer met hem willen spelen. Het valt je op dat hij niet zo vaak wordt uitgenodigd op kinderfeestjes. Inslapen gaat lastiger en ook doorslapen lijkt steeds moeizamer te gaan. Je vraagt je af waar die onrust in zijn hoofd en lijf vandaan komt en hoe je Sven kan helpen ontspannen. Je hebt al zoveel geprobeerd. Niks lijkt lang te helpen. Je voelt je machteloos en doodmoe. Je houdt enorm van je kind maar hij kost zoveel energie. Het lijkt alsof hij precies weet op welke knoppen bij je te drukken. Daardoor verlies je vaak je geduld en heb je spijt dat je wéér boos bent geworden. De sfeer in huis wordt er niet bepaald gezelliger op. De juf geeft aan dat het op school goed gaat waardoor je je afvraagt wat je thuis in hemelsnaam verkeerd doet.

Tijdens een tien-minuten-gesprekje op school blijft de leerkracht aangeven dat Danie (11) onzeker en perfectionistisch is, terwijl dit helemaal niet nodig is. ‘Het zou haar wel goed doen als ze leert omgaan met haar volle hoofd met (pieker)gedachten, zodat ze beter kan opletten tijdens de les’, vertelt de juf. Haar concentratie is zwak. ‘Het lijkt wel alsof ze er niet helemaal bij is en wegdroomt naar verre oorden.’ 'Ze durft op de één of andere manier ook lastig om hulp te vragen.'  'Ze is daarnaast ook gevoelig voor de meidensfeer in de klas. Ze kan moeilijk op eigen benen staan als er een vriendinnetje ziek is.' Thuis valt het je op dat ze continu om bevestiging bij je vraagt. Je wilt dat ze leert vertrouwen op haar éigen kunnen. Ze kan zoveel meer dan ze denkt! Waarom lukt het haar niet op zichzelf te vertrouwen? Was ze maar niet zo onzeker, dat zou een hoop spanning schelen.

Over de middelbare school in de nabije toekomst, maak je je toch wel zorgen. Je zou willen dat ze steviger in haar schoenen staat en meer zelfvertrouwen heeft.